Lamtumirë dhe mirë se erdhe

Manche Begegnungen passieren und verschwinden einfach im Fluss der Zeit, andere hinterlassen Spuren, die sich wie Narben durch die Erinnerung ziehen. Manche Begegnungen sind etwas unbeschreiblich intensives, etwas, was man nicht greifen und schon gar nicht richtig definieren kann. Und andere sind wiederum nur der Beginn von etwas einzigartigem; einzigartig schön oder auch einzigartig schmerzvoll. 

Rückblickend scheint mir das hier nur ein großer kosmischer Witz gewesen zu sein, ich möchte es dennoch hier verewigen. 

Lamtumirë dhe mirë se erdhe

E gjithë kjo punë që mu duk aq e madhe

Nuk ishte gjë tjeter veçse rrymë elektrostatike

U zbraz në një çast të vetëm dhe humbi

Një moment obsolet në planin e madh kosmik

Çdo gjë ka fundin e saj, këtë gjithmonë e dija

Por disa gjëra thjesht nuk eksistojnë edhe pse të duken reale

Ëndrat mbesin ëndra, iluzionet janë iluzione

Mendja dhe dëshira smund ta ndryshojnë realitetin

Ti ma tregove madheshtinë time

Nje qenie prej drite nga një tjetër botë

U ndjeva si profet me një shpallje hyjnore

Por ishte thjesht mendja ime djallëzore

Tasht po kthehem ngadalë në tokë

Po zbres nga ato sferat e larta

Mund ta shihja gjithe botën por prap më kufizonin

Kjo është natyra e sferës

Mjaft më me rrathë dhe trekëndësha

Mjaft më me pika kyqe ne vija kohore

Jeta ska vend për matematikë

Pra pse të mundohem të llogarisë çdo gjë

Unë ta dhash zemrën time

Dhe ti ma ktheve për të më mbrojtur

Është gjë që se kuptoj dot

Por ndoshta çdo gjë sduhet të ketë kuptim

Tani shko, ik, fluturo

Gjeje atë që je duke kërkuar

Falja dikujt atë që kërkoja dhe unë

Dhe behu e lumtur me atë që do kesh

Por nëse rruga është e veshtirë

Nëse mbetesh në baltë dhe ske rrugëdalje

Drejtohu tek unë, mirë se vjen

Do ta jap dorën dhe do të nxjër nga çdo fatkeqësie

Të falenderoj për gjithë lumturinë dhe gjithë dhimbjen

Të falenderoj për atë puthje që përfundoi çdo gjë

Të falenderoj që me lejove të të dashuroj

Të falenderoj që më bëre të shkoj

Dhe këtu të leshoj

Udha e mbarë të qoftë

Sundoje këtë botë

Dhe kurrë mos u kthe mbrapa

Long Live the King

Long Live the King

You know there’s something wrong with you when you’re kneeling in front of the porcelain throne in the middle of the night. Kneeling there, praying and trying to get it all out, get all those black, smelly fluids out of your System. That poison that’s slowly liquefying your insides and gnawing at your very soul.

And now it’s time. You close your eyes and embrace the inevitable. You open your mouth; you breathe in that cool, purified and cleaned air; your grip tightens around that cold, smooth surface; you feel your stomach convulsing, trying to turn inside out.

Now’s the moment you feared. Now’s the moment you longed for.

You know that all that pain will go away, all that poison will be washed out into some far away ocean. You bend over. Now’s the time to get it all out.

Nothing.

Nothing gets out, but hot, foul tasting air.

Warm tears run down your cheeks. You’ve lost the fight. Slowly you get up on your feet, trembling. You walk over to your bed as another wave of pain washes through your body.

You lay down, close your eyes and embrace the inevitable.

Now’s the moment you feared. Now’s the moment you longed for. A last painful convulsion and you’re out. You feel the cold winter air and you can smell the salt in it as you make your way to that far away ocean.

[That's the result of being sick and writing at 2:30 am]